geberik

Seninle,

Deniz kıyısında bir kahvaltı yapalım.Küçük domateslerin,içinde baharatlar yüzen zeytinyağların,kokusu her yeri saran kızartılmış ekmeklerin,en ince bellisinden bardaklarda sıcacık çayların eşlik ettiği.

Sonra kahvelerimizi alıp sohbet edelim.Benim kahvem sade olsun,uyuyamadığım günlerden kalma bir alışkanlık deyip geçeyim.Sen hiç bilme 'sade' de saklanan yalnızlık kokusunu.Anlat,ben sadece dinleyeyim.Hatırlıyor musun beynimin tam ortasına çaktığın cümleyi,
''seni anlıyorum aslında ben de bi'kaç sene önce senin söylediğin şeyleri başka birine söylemiştim.''
Hani bana aşıktın hangisi gerçekti ?
Kimi kandırdın ? Kendini mi beni mi ? diye soran cümlelerimi de duyma.
Anlat işte sen,ben dinleyeyim.O kadını anlat bana.Gözlerini anlat,seni nasıl bıraktığını anlat.
Anlat sen,nasılsa içimin nasıl acıdığını hissedebileceğin bir alet icat edilmedi henüz.
Sadece gülümseyeyim sana,ellerini tutayım bide.

Gecenin yarısı sahile gidelim sonra.Rakı içelim,ben ısmarlayacağım söz. Her sarhoş oluşumda bir sana ağladığımı da bilme sen. Herkese sunduğum bahanelerden birini söyleyip geçeyim sana da. Ama bir tek cümleyi durduramam,
''Çok sevdim ben seni oğlum.İçimi açsan baksan onca yaranın altında bir senin ismin var.''
Sonra sen bana sarılsan ya bir kez olsun.Öyle bir sarılsan ki bunca seneye onca şeye değse.Ben de sana sarılsam onca cümlenin anlatamayacağını anlatsam.

Sahi ben sana hiç adam gibi sarılamadım ki oğlum.
Sahi biz seninle karşılıklı kahve de yudumlamadık hiç.
Biz seninle sarhoşta olmadık.
Biz seninle hiç bişey olmadık.Olamadık.

Karşılaştığımız ilk gün çalan o şarkının,hani gözlerimi kaçırmaya çalışırken senden,
hayatımın özeti olacağını çok sonra anladım ben
                                                 
                                                               ''geberiyorum aşkından...''

evlerimiz bomboş

Seni hatırlıyorum.
Zayıflıktan ölmek üzere,çelimsiz bir kızdın. Kocaman,kapkara gözlerin vardı.


Seni hatırlıyorum.
Henüz dedelerin ölmemişti,anneannen,babaannen de.Ve kahramanın olan dayın da. 
Biliyordun tadını bayramdaki ziyaretlerin. Ağlarken bayılan anneni ayıltmak için çabalamadığın
zamanlardı.


Seni hatırlıyorum.
Henüz o adamla tanışmadığın,aşkın adını bile telaffuz edemediğin,dünyayı güzel bi'yer sandığın zamanlardan.


Oysa dünya boktan bi'yerdi bebeğim.İnsanlar senin duygularınla ilgilenmedikleri gibi neyin varsa 
parlayan hepsini alırlardı. Yüzüne yalanlar söyler,tükürdükleri ne varsa bir bir yalar,kırdıkları kalbini
eline verir,kıçına da bir tekme indirirlerdi.Sense yaşadığın sürece her kalkışında o çukurdan bir tekme daha yerdin. 


İşte yine o insanlar öldüğün zaman mezarına çiçekler bırakırlardı.Ne kadar ironik değil mi? 
Sense mezarının beş karış altında,koyulan çiçeklerin kokusunu bile duyamazdın. Başkaları 
vefasız demezlerdi,vicdanlarını rahatlatırlardı böylece.Şekilciydi insanlar bebeğim.
Anlamamış mıydın bunu ?Ve gün gelecekti o koklayamadığın çiçekler süslemeden üzerini,elinde sadece kelimeler kalacaktı.


Ve bebeğim,kelimelerini de kaybetmemeni dilemekten başka bi''şey yapamayacaktım ben.